Voor de werkende mensch zijn sites als waarneming.nl of verschillende whatsapp groepen niet bepaald rustgevend te noemen. De meest mooie soorten worden door de weeks waargenomen en zijn natuurlijk in het weekend gevlogen of het is te druk met mede werkende menschen die het ook allemaal willen zien en het net als ik ook van die twee dagen moeten hebben. En de afgelopen week was daar geen uitzondering in.
Woensdag 12/10 belde een dol enthousiaste Jan van der Sluis me op. Hij had de perfecte visarendfoto’s weten te maken, de één nog mooier dan de ander. Toen ik die avond zijn foto’s online zag komen kon ik het alleen maar beamen, ze waren werkelijk schitterend. Een prachtige visarend haarscherp vastgelegd tegen een strak blauwe hemel. Waanzinnig. Je moet elkaar ook iets gunnen en hoewel ik ze zeker zelf ook had willen maken was ik oprecht blij voor Jan. De foto’s van Jan staan hier.
Op donderdag 13/10 sloeg het weer om en kwam het werkelijk met bakken naar beneden en de vooruitzichten voor het weekend waren niet heel veel beter. Ik had me er al weer min of meer in berust dat ik mijn kans maar weer voorbij moest laten gaan. Echter kwam daar snel verandering in. Nog diezelfde donderdag stuurde Kevin Hollmann mij een bericht met daarin de melding dat hij vermoedelijk de vaste (slaap)plek van de visarend had gevonden die zich hier momenteel ophoud. Net als ik behoort Kevin tot de club werkenden menschen en dus spraken we af zaterdag 15/10 op pad te gaan. Nog voor zonsopkomst zodat, mocht het daarwerkelijk de slaapplek zijn, we het dier zeker zouden treffen.
Om kwart voor acht rolde mijn auto de parkeerplaats op en ik was niet verbaasd te zien dat Kevin er al enige tijd was. We pakte de spullen en begonnen te lopen. Het was nog steeds donker en de regen zette flink door. Na grofweg 20 minuten lopen kwamen we op de locatie aan. Ik zeg altijd ere wie ere toekomt en dat is nu zeker zo. Het vinden van de plek is een sterk staaltje speurwerk en de credits hier voor gaan absoluut naar Kevin. Deze plek vind je echt niet zomaar tenzij je zeer vastberaden bent. Goed gedaan, ik ben je er zeer erkentelijk voor. De foto’s van Kevin staan (of komen) hier.
Het dier zat al op zijn vaste plek. Wij stonden op iets van 50 meter afstand achter wat riet en struikjes. Visarenden zijn redelijk schuwe dieren en deze was geen uitzondering. Alleen wanneer we op deze afstand bleven en ons verscholen hielden konden we het dier optimaal observeren. Uiteindelijk hebben we van iets van 9 uur in de ochtend tot ver na twee uur in de middag bijna continu de visarend voor ons gehad. Zittend, poetsend, roepend, jagend in het meertje wat tussen ons in lag, vliegend, vis etend, alles eigenlijk en ik kwam dan ook thuis met meer dan duizend foto’s.
Het was een schitterende dag met als enige nadeel dat het soms met bakken naar beneden kwam en dat het licht ook veel te wensen over liet. Soms was het ronduit donker waardoor ik sluitertijden van 1/250 moest gebruiken met een ISO van 1600 of hoger. Maar wat heb ik genoten van die visarend!
Ik was voornemend de zondag 16/10 er na het allemaal nog eens dunnetjes over te doen. Een pijnlijke rug door het lange staan op zaterdag, ik kan niet lang staan op de één of andere manier, en een lekke band toen ik weg wilde rijden deden me besluiten na een uurtje er maar weer mee stoppen ook. Ik wist wel wat foto’s te maken maar het was niets in vergelijking met de zaterdag. Het enige spectaculaire was dat zondag net als zaterdag de visarend werd aangevallen door een jonge havik. Kennelijk beschouwt deze jonge havik het gebied als zijn gebied.
Het licht was zondag in ieder geval aanzienlijk beter dan zaterdag. En terwijl ik deze blog schrijf bedenk ik me dat ik zoveel meer foto’s nog heb die ik nog niet eens gezien heb. Zaterdag bij thuiskomst bleek ik over de duizend foto’s gemaakt te hebben. Met mijn camera gaat het snel maar toch, best veel.
En dan dit nog… Ken je dat gevoel? Dat je weet dat je het verprutst hebt en dat je niet snel een herkansing krijgt… dat had ik zo ongeveer bij deze foto… we lagen languit in de bagger verscholen achter wat riet en struiken… het is een schuw dier en dit was de enige manier om hem onbevangen in actie te zien… Ik zag hem kijken, hij dook, ik hoorde een plons en zat klem tussen het struikje waar ik achter zat… Ik bleef door fotograferen, camera behield wonder boven wonder z’n focus, maar het moment miste ik door al dat groen… Foto is onbewerkt zo uit mijn camera… kan er nu wel om lachen gelukkig. De vis werd tegenover ons opgegeten dus het is qua fotografie meer dan goed gekomen gelukkig zoals uit bovenstaande foto’s wel blijkt. Maar ik vond deze foto te leuk om er niets mee te doen…
Wat een verhaal, mooie foto’s.
Dankjewel Dina!
Gr. Jan
Erg mooie serie Jan.
Ik hoor hem bijna roepen!
Fijne dag, Jaap
Dankjewel Jaap!
Het was een super sessie waarbij ik bijna continu van de arend kon genieten. Dat gebeurt maar zelden.
Gr. Jan