Hoe het dan wel zat…

Niets is wat lijkt… toen ik zondagmorgen een bekende zeehondenspot hier in de haven bezocht trof ik daar direct twee zeehonden op het strand aan. Een klein dier en een groot dier. In mijn hoofd werd meteen de combinatie ‘ouderdier met jong’ gemaakt en dat bleef eigenlijk de gehele sessie zo. De dieren lagen tegen elkaar aan en op wat kleine verplaatsingen na was er verder niet heel veel te beleven aan ze. Dat is zo met zeehonden, in het water zijn ze supersnel en wendbaar maar op het land blijft daar niets van over en zijn ze ronduit traag en onbeholpen te noemen. Maar goed, ik was erg blij met mijn ‘zeehond met jong’… Ik blijf zo’n groot zeezoogdier toch altijd iets bijzonders vinden hoe vaak ik ze ook gezien heb.

Eenmaal thuis bij het bekijken van mijn foto’s viel me iets op. Iets wat ik eerder niet gezien had  simpelweg omdat mijn hersenen me vertelde dat het een groot dier en een klein dier waren en dus ouderdier met jong. Nu lagen de dieren ook innig tegen elkaar dus zo heel gek is deze gedachte ook weer niet. Maar dat zat toch echt anders. Uit mijn foto’s bleek dat het om een grijze zeehond en om een gewone zeehond ging. Niets iets als moeder met jong dus!

Hoe het dan zit; voor onze kust heb je (grofweg) twee soorten zeehond te weten een grijze zeehond en een gewone zeehond. Een gewone zeehond heeft grote ronde ogen en een lieve ronde kop. Een grijze zeehond daarentegen heeft een hondekop en heeft een minder vriendelijke uitstralling en is veel groter dan een gewone zeehond. En dat is wat ik op mijn foto’s zag. Een jeugdige gewone zeehond en een jeugdige grijze zeehond. En deze waren dus kennelijk vriendjes geworden wat een leuke gedachte is. Besties forever maar twee totaal verschillende soorten dus. 

En dan was er nog iets met bejaarden die in hun blote reet de zee in renden. Die parkeer ik maar even…