En dan eindelijk toch, sneeuwgors…..

Sneeuwgorzen en ik hebben iets of beter gezegd we hebben niets. Nog beter gezegd, we hadden niets want vandaag is het dan allemaal eindelijk doorbroken en wist ik netjes een sneeuwgors vast te leggen.

Jaren geleden begon het al. In de haven van mijn eigen woonplaats zat een groepje sneeuwgorzen. Iedereen had ze gezien en vast weten te leggen maar ik was druk met werk en had geen tijd. En eenmaal wel tijd waren de vogeltjes letterlijk en figuurlijk gevlogen. 

Een paar jaar later kwam de herkansing. Ergens tussen Kijkduin en de zandmotor zou een redelijk grote groep sneeuwgorzen zitten. Zeker 20 dieren. Met dergelijk aantallen moet het wel lukken toch? Helaas verliep het allemaal anders. Bij Kijkduin was geen gors te bekennen waardoor ik begon te lopen in een snijdende wind richting de zandmotor. Eenmaal bij de zandmotor, een stevige wandeling, nog steeds geen gors te bekennen en dus besloot ik door te lopen. Na nog eens een half uur zoeken in de snijdende wind zag ik in de verte een groepje vogeltjes in het duin neerstrijken. Maar… eenmaal in de buurt herkende ik ze vanuit de verte meteen als sneeuwgors. Eindelijk alleen was mijn vreugde van korte duur. Ik was op grofweg 25 meter afstand toen alles op vloog richting… juist.. Kijkduin… En toen ik weer terug was in Kijkduin ontbrak er van een  sneeuwgors elk spoor. En dat was het dan, niets meer dan een paar foto’s van iets wat op een sneeuwgors lijkt genomen vanaf grote afstand.

Weer een paar jaar later kon het niet missen. De hele week werd er een grote groep gemeld bij de uitwateringen van Katwijk. Dag in dag uit zag ik waarnemingen inclusief foto’s op het net verschijnen. Dit moest goed komen en eindelijk was het dan zaterdag en kon ik er heen. Iets zei me al dat het ook nu weer fout zou gaan en ik had gelijk. Eenmaal ter plaatste ontbrak van een sneeuwgors elk spoor. Een paar lokale vogelaars wisten me nog, om het allemaal een beetje extra in te wrijven, te vertellen hoe mooi en bijzonder het allemaal niet was. Dank u. Op de weg terug naar mijn auto brak ik bijna mijn nek over een zeehond waar ik me de rest van de dag mee heb weten te vermaken. Maar weer geen sneeuwgors dus.

En dit jaar leek het aanvankelijk niet veel beter. In de haven van mijn woonplaats waren twee sneeuwgorzen gezien. Veel foto’s kwamen voorbij en veel waarnemingen werden ingevoerd. Eindelijk was het weekend een eenmaal ter plaatse trof ik… natuurlijk… niets aan… bijna twee uur gezocht maar helemaal niets…

Een week later werd gemeld dat er nog maar één gors aanwezig was. Wellicht was de ander ten prooi gevallen aan een sperwer. Ik had het eigenlijk al weer opgegeven. Vandaag als in een ingeving toch nog maar eens gaan kijken en vol ongeloof zat daar recht voor me op de grond een sneeuwgors. Helemaal niet schuw en goed te fotograferen. Het heeft meer dan zes jaar geduurd maar ik heb dan nu eindelijk mijn waarneming en foto’s.