Ik wist het al ruim een jaar en steeds als ik in de buurt was keek ik hoe ver ze waren met het slopen van mijn oude wijk. De wijk waar ik in ben opgegroeid. Flat voor flat verdween onder de sloophamer en ik merkte dat het me veel meer deed dan ik had verwacht.
Van de week had ik al gezien dat ze waren begonnen met het slopen van mijn flat. Alle andere flats waren al niet meer daar. Niet meer dan wat veldjes met onkruid, alsof ze er nooit zijn geweest. Mannen in witte pakken waren bezig het asbest te verwijderen en de gevels zijn er allemaal al uit. Bewapend met mijn camera en spullen liep ik tussen de werklui door, ze zagen me voor een persfotograaf aan (zeiden ze tenminste) maar evengoed kreeg ik in alle mogelijke talen uit de Europese unie (veelal de meer oostelijke) verwensingen naar me toe geworpen. Het slopen van een flat van tien verdiepingen is niet geheel ongevaarlijk, ik begreep het wel. Daarnaast interesseerde het me ook niet niet bijster veel.
En toen was daar dan het moment, eenmaal om het flat gelopen stond ik voor mijn mijn ouderlijke woning. Het huis waar ik als ventje van zes vanuit Den Haag kwam wonen. Het huis waar ik op negenjarige leeftijd mijn vader verloor, later ook mijn moeder en jongste zusje, het huis van waaruit ik de wijde wereld in trok om vervolgens weer berooid op hangende pootjes terug te keren omdat dit altijd gewoon kon, het huis waar ik na een nacht stappen dronken thuis kwam wanneer de vogeltjes al weer aan het fluiten waren en iedereen blij was dat ik er weer was zonder te vragen waar ik was geweest, het huis waar ik liefde per kubieke meter ontving en van waaruit ik opnieuw de wijde wereld in trok om vervolgens nooit meer terug te keren.
Het is nog zeker niet helemaal weg maar ik laat het hier bij, dit was mijn huis. Het is goed zo. Einde verhaal. Het is een apart idee dat elke blokje op de foto wel zo’n een verhaal moeten hebben. Mensen hebben hier geleefd in de breedste zin van het woord.
Eenmaal weer in mijn auto keek ik nog een keer om en mompelde ‘Dag huis, mijn echte enige huis…’
Mooi verhaal Jan. Veel herinneringen die met je mee gaan. Met een lach en een traan. xxx
Dankjewel Sabine!
Wauw Jan, wat een intens verhaal. Mooi dat je het zo deelt. Prachtige foto’s…. Het gebouw verdwijnt maar de herinneringen heb je altijd bij je.
Dankjewel!
Einde verhaal van het huis Jan, niet van de herinneringen, die blijven. X
Zeker zo, dankjewel voor je reactie!
het huis is er dan niet meer maar de herinneringen blijven….
Helemaal waar Rene, bedankt voor je reactie!
Mooi verwoord, Jan !
Thanks Hans!
Vandaag geen vogels reptielen of andere dieren, maar gewoon dit verhaal gelezen.
Het verhaal heeft indruk gemaakt.
Het huis is vergaan, dat zullen de herinneringen nooit, die draag je bij je.
Ooit heb ik op een begraafplaats, op een steen gelezen, ik ben niet dood, zolang ik in je hart leeft.
Dat maakte ook indruk.
Groetjes Dina