Net als de lente en de zomer is ook de herfst 2020 zo anders dan we gewend zijn, dan ik gewend ben. Natuurlijk door dat akelige virus wat nog steeds daar is en wat mijn leven op z’n kop heeft gezet maar ook de temperaturen die het ene record na het andere verbraken. Ik ga altijd heel dubbel de herfst in, de kleuren en geuren maken dat ik er naar kan verlangen maar meteen is daar ook het besef dat snel de winter zal aanbreken.
En een winter in Nederland is helaas vaak niet meer dan een verlening van de herfst maar dan zonder de kleuren en geuren. Gewoon grijs en grauw, meer is het vaak niet. Dat is saai maar nu, juist in deze tijd, voelt het wel heel zwaar allemaal.
Ik deed mijn paddenstoelen dit jaar en ik deed uiteraard ook mijn springstaartjes. Ik was me erg bewust van de wereld om me heen en de situatie waar ik in verkeer. Dat maakte dat het, zo erg voelbaar, op alles wat ik deed een stempel drukte. Een aparte ervaring. Ook de vele kilometers die ik doorgaans afleg waren niet daar. Een bescheiden 20 kilometer maximaal per weekend was het wel.
Wat gelukkig niet anders was is het creëren van surrealistische kleine wereldjes waarbinnen springstaartjes regeren. Dit kan ik gewoon in mijn tuin doen, ver weg van alle alles en iedereen en de mogelijke gevaren die dat met zich mee kan brengen. Net als in het duin of bos ben ik daar gewoon alleen.
Op moment van schrijven is de herfst alweer bijna aan zijn einde en staat de winter voor de deur. De bomen zijn al weer redelijk kaal en het gouden blad op de grond begint al aardig te veranderen in een bruine en grijze drab. Dit is hoe het is, dit is hoe nieuw leven begint, maar het voelt vreemd.
Ik hoop dat mijn blog herfst 2021 anders zal zijn, vrolijker en positiever.
Hoi Jan
Wat herken ik veel in je verhaal! Ik kan ook de wat depressieve gevoelens krijgen in de gang naar de winter….vooral januari vind ik vreselijk! (En ik weet wb depressie waar ik over praat hoor…..)
Gelukkig hadden we in januari altijd nog een vriendenweekend en een etentje met ons vroegere buurtje….iets om he op te verheugen maardat gaat dus ook niet door!
Ik kan het dan somber inzien….Ook het feit dat veel mensen roepen: heerlijk dat mooie weer he! Nee dus….Het hoort niet zo te zijn, dit is niet normaal! ! Maar genoeg gesomberd: ik ga maar veel binnenshuis foto’s maken en me verheugen op een tuin vol sneeuwklokjes. We moeten het er maar mee doen…..
Weest trots en blij met je prachtige foto’s waar je veel mensen blij mee maakt!!
Toch een fijne “winter” toegewenst!
Groet Trijnie
Zeker zo en tsja, als ik naar de landen om ons heen kijk dan hebben we het zo slecht niet. Maar toch.. Ach, we moeten het er inderdaad maar mee doen en het beste er van maken. Dankjewel voor je commentaar!