Al een paar jaar loop ik met het plan om super lieve mierzoete foto’s te maken van eenden of ganzenkuikens. Niet dat het ook maar ergens toe bijdraagt, als iets dat al überhaupt doet, maar ooit had ik wat foto’s gezien die ik echt vreselijk mooi vond. Het zachte onschuldige van een kuiken gecombineerd met de heerlijke kleuren van de lente. Erg lekker om naar te kijken.
Maar altijd was er weer iets wat mijn van dit plan afhield. Jonge raven, jonge haviken, sperwernesten, altijd wat gewoon. Dit jaar is alles anders en dus besloot ik dat het nu maar eens moest lukken.
Bij het maken van dit soort foto’s heb je de keuze uit grofweg drie soorten; de kuikens van een wilde eend, de kuikens van een nijlgans en de kuikens van een grauwe gans. De kuikens van een wilde eend zijn ubercute maar doorgaans best lastig mooi te fotograferen, en een foto van bovenaf wil ik natuurlijk niet. De jongen van een nijlgans zijn misschien wel het leukst van alle drie maar… een nijlgans is een exoot… een invasieve in mijn woordenboek dus dat vind ik dan meteen wat minder. Blijft dus de grauwe gans over. Een grauwe gans neemt zijn jongen mee om te grazen op een weiland of grasveld wat perfect is voor het maken van foto’s.
Tot zover lijkt het allemaal vrij eenvoudig maar niets is minder waar. Voor deze sessie was ik naar een groot veld gegaan waarvan ik wist, uit eerdere jaren, dat er groepjes grauwe ganzen zouden zijn met jongen. Eenmaal ter plekke bleek dit vermoeden juist te zijn. Een groep van grofweg 15 volwassen grauwe ganzen, iets van 30 jongen verdeeld over vier koppels. De oudste groep begon zijn ‘cuteness’ al iets te verliezen maar er liep een groepje hele jonge kuikens tussen.
Wie denkt dat het daarna nog slechts een kwestie is van foto’s maken heeft het mis. Op de rand van de groep liepen een tweetal dieren die je het beste als ‘wachters’ kan omschrijven. Bij het minste geringste begonnen ze te roepen waardoor de hele troep in beweging kwam en van me af begon te lopen. Uiteindelijk heeft het meer dan een uur geduurd voor de groep me begon te vertrouwen (of er op z’n minst geen kwaad meer in zag) en kon ik de foto’s maken die ik al een tijdje wilde maken.
De afstand tussen mij en de groep was ongeveer 20 a 30 meter en alle foto’s zijn dan ook op 600mm geschoten.
Tevreden? Ik weet het niet, het kan altijd beter en smaakt zeker naar meer. Maar het eerste begin is daar en ik heb een oud plan gerealiseerd. Altijd leuk!