Oude liefde roest niet..

Het is al weer tien jaar geleden dat ik mijn vakantie verdeed aan de voet van een verlaten zusterflat in Den Haag. Samen met wat bondgenoten beklomen we de flat waar de liften al in waren uitgeschakeld om camera’s op te hangen bij een slechtvalkennest en later de kuikens te ringen. Het was een mooie tijd.

Maar er is iets met slechtvalken. Je kan eigenlijk wel stellen dat er altijd ellende is met deze dieren. Hoe mooi ze ook zijn. Zo zijn grote groepen duivenliefhebbers fel gekant tegen de aanwezigheid van deze dieren. Maar ook tussen liefhebbers onderling bestaat een hoop ellende. Populair gezegd gunt men elkaar het licht in de ogen niet. En om de chaos compleet te maken gebeurd ook altijd wel wat met jonge net uitgevlogen slechtvalken. Ze vallen naar beneden, belanden in tuintjes, enzovoort. Altijd ellende dus. 

Ik had ze dan ook min of meer gelaten voor wat ze zijn. Soms zag ik er één overvliegen maar echt volgende deed is ze niet meer. Tot ik vanavond hoor dat één van de drie jongen op de watertoren van Schevening de kast had verlaten en, gebruikelijk voor slechtvalken, werd aangenomen dat hij ergens op de grond lag. En dan ge je toch maar even kijken. Gelukkig lag hij niet op de grond en zat hij, eigenlijk een zij, op de richel wat met haar vleugels te wapperen. Een hachelijk avontuur en ik moet nog maar zien of dit goed gaat.