Ik realiseer me dat ik door mijn werk regelmatig in bevoorrechte situaties bevind zoals mijn bezoek aan Israël twee maanden geleden bijvoorbeeld. Wederom werkgerelateerd maar wat dichter bij huis was mijn vlucht in een 75 jaar oude dakota DC3 twee weken geleden.
Geen prestatie van wereldformaat maar ik ben niet echt een vliegfan zogezegd. Ik geef me over en doe het maar om nu te zeggen dat ik er naar uit kijk, nee dat zeker niet! Bij de normale vakantievluchtjes wordt je keurig gewaarschuwd wanneer er bijvoorbeeld turbulentie is en hoe vervelend ook, het leed is te overzien. Dit ding is een en al turbulentie. Van start tot landing. De essentie van vliegen krijg je goed mee in zo’n oude kist.
Hoe het allemaal gegaan is; de amerikanen dropten soldaten in dit vliegtuig tijdens D-day in de tweede wereldoorlog. De oorlog was voorbij en Prins Bernhard kocht het vliegtuig, vloog er een paar jaar in rond en vond (beter gezegd; men vond) het toch ietwat te duur. Via via kwam het toestel uiteindelijk ergens op Schiphol te staan. Bordje er bij en iedereen maar zich er aan vergapen. Dit was een doorn in het oog van Bernhard en, ook weer via via, wist hij het toestel weer luchtwaardig te krijgen en te laten vliegen. Ik doe vast veel mensen/organisaties nu iets te kort maar in een notendop is dit wat ik er van heb begrepen.
Bij het zien van de cockpit besloot ik snel maar weer te gaan zitten. Zo verouderd en zo eenvoudig waardoor ik het idee kreeg dat ik het binnen een uurtje allemaal door zou hebben en het zelf zou kunnen. De gemiddelde auto heden ten dage is vele (en vele) malen meer geavanceerd dan dit toestel.
En zo vlogen we dus over het Naardermeer. Het toestel oogt zeer solide maar als je goed kijkt dan is er geen sprake van symmetrie maar lijkt alles bij elkaar te worden gehouden middels schroeven en potnagels. Natuurlijk is dat niet zo maar anno 2019 zijn we nu eenmaal wat anders gewend.