Wie denkt dat het fotograferen van vlinders voor mij een ontspannende bezigheid is heeft het mis. Het is pure oorlog, kan er niets anders van maken! De beste tijd is om vroeg in de ochtend te gaan, dan zijn ze nog niet opgewarmd en zitten ze op hun slaapplaats. Meestal een bloem zoals bijvoorbeeld bij het Oranjetip of Klein geaderd witje die de Pinkersterbloem als waardplant hebben.

Heb je dan ook nog eens geluk van veel dauw dan is de fotografiepret compleet. Mij is dat nog nooit gelukt. Ik was wel vroeg in het veld, ben ik altijd wel, maar vond de vlindertjes gewoon niet. Wanneer de zon wat hoger komt komen ze door de warmte in beweging en vind ik ze ook.

Maar ja, dan zijn ze weer voortdurend aan het fladderen wat het allemaal niet gemakkelijker maakt. Meer dan eens stond ik de volgende dag op met spierpijn door het vele (en vele) snel gaan liggen en weer opstaan. Los van het mentale deel een gezonde bezigheid dus. Denk ik.

Maar dan het dichtbij-syndroom of het ver-weg-complex. Ik denk dat ik grofweg een jaar of 15 geleden serieus begon met fotograferen. En eigenlijk meteen al direct na de aanschaf van mijn eerste spiegelreflexcamera stond een ‘grotere’ lens meteen al op mijn verlanglijstje.

Je koopt zo’n ding dan met een 18-55mm kitlens en na een dag of twee alles en iedereen achterna gezeten te hebben weet je het zeker, je moet een andere lens. En dat gevoel is nooit meer weggegaan. Ik moet altijd een andere lens. Inmiddels heb ik een heel arsenaal aan lenzen, van 600mm tot aan 60mm, en zeker de laatste jaren heb ik flink geïnvesteerd in macrolenzen. 

En al deze lenzen hebben eigenlijk maar één doel; het object dichterbij halen. Zo dichtbij als mogelijk. Maar waarom?

 

Ik  kom er meer en meer achter dat ik dat helemaal niet altijd zo mooi vind. Veel van de magie gaat verloren als je alleen maar het object pontificaal in beeld zet zonder de omgeving. Juist zo’n nietige maar prachtig gekleurde vlinder in een verder mooie grijze wereld is schitterend om naar te kijken en laat ook goed zien hoe zo’n diertje leeft. Mijn bescheiden mening althans. En als ik zo naar mijn foto’s kijk dan is dat allesbehalve zo.

….. maar eens kijken of ik daar verandering in kan aanbrengen….

 

6 Replies to “Het dichtbij-syndroom of ver-weg-complex zoals je wilt…”

  1. Haha zo herkenbaar! Ik vind die vlinders ook nooit in rust en hoef ook niet meer naar de sportschool na alle squats tijdens een macro exercitie…
    Maar je hebt gelijk, het is prachtig om kleine details zichtbaar te maken met de macrolens maar zo mooi als je de magie en de sfeer van de omgeving laat zien.
    Gaat je vast lukken!

  2. Soms is dichtbij net wat mooier intiemer dan ver af. Ligt aan de omgeving, kleur en compositie.
    Beide zijn mooi weergegeven… prachtig van kleurtoon.

    1. Heb je helemaal gelijk in, het is niet altijd zo. En dat is dan ook meteen de essentie van het verhaal, ik probeer altijd alles dichtbij te halen 🙂 Dank voor je reactie!

  3. Per situation is het verschillend, dichtbij of beter veraf. Ik vind het prachtig om alle ogen van een spin te zien maar ik zie ook graag een “nietig” beestje met veel sfeer en achtergrond. In ieder geval ben ik heel blij met al je mooie foto’s want ik heb vandaag voor de eerste keer in mijn leven bewust een oranjetip gezien en dacht meteen: ‘hee, dat is zo’n vlinder van Jan, een oranjetip!’. Alleen daardoor al, kreeg mijn dag meer kleur. Dank je wel!

Leave a Reply to Jan Koetze Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *